صادرات یکی از منابع تامین مالی برنامه هاي توسعه اقتصادي و اجتماعی محسوب می شود و گسترش صادرات غیر نفتی در کشورهاي در حال توسعه به منظور افزایش سرمایه گذاري بیش از هر زمان نیازمند شناسایی امکانات و منابع بالقوه کشور است. با توجه به اینکه در زمینه صادرات تلاشهاي زیادي توسط دولت و تولیدکنندگان داخلی صورت گرفته، با این وجود ورود به بازارهاي صادراتی به ویژه در زمینه دارو با محدودیتهاي بسیاري رو به رو است، زیرا تأمین دارو همواره بخشی از برنامه هاي سیاست ملی و راهبردي هر کشور محسوب می شود. در واقع فرآیند صادرات فرآورده هاي دارویی به این صورت است که در کشور مقابل ابتدا بایستی داروها به ثبت برسد و پس از انجام مجموعه اي از مطالعات و بررسی هاي علمی و آزمایشگاهی در مورد کیفیت محصولات که حدود 5/1 تا 2 سال به درازا می کشد و نیازمند هزینه هاي زیادي است، باید کیفیت داروها مورد تأیید قرار گیرد. پس از آن مجوز ورود به بازار آن کشور صادر و بازاریابی براي محصولات آغاز می شود که شروع یک فرایند مهم و مستمر براي رقابت با رقباي سرسخت است.

بر اساس گزارش بانک جهانی (2011) میزان صادرات داروي ایران در دوره 2002-2010 به ارزش 173 میلیون دلار و میانگین صادرات این محصول 19 میلیون دلار بوده است. صادرات دارو طی سالهاي 2002-2008 روند صعودي داشته و در سال 2008 به حداکثر مقدار 33 میلیون دلار رسیده، اما صادرات در سالهاي 2009-2010 کاهش یافته است.

با توجه به اینکه هزینه‌ های دارویی و مرتبط با آن در ایران حدود ۳۰% از کل هزینه مراقبت ‌های سلامت و نزدیک به ۵۰% از هزینه مراقبت ‌های سرپایی بهداشتی و درمانی را به خود اختصاص می‌دهد، لذا دارو در نظام سلامت کشور از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. بررسی ‌‌های تاریخی نشان می‌دهد که طی چند دهه گذشته، با وجود مشکلاتی نظیر جنگ تحمیلی و محاصره و تحریم ‌های اقتصادی، تامین داروی مورد نیاز جامعه همواره جز دغدغه ‌های اصلی کشور بوده است. لذا با توجه به اهمیت صنعت دارویی برای کشور ، این پژوهش به بررسی وضعیت این صنعت در کشور می‌پردازد و سعی می‌کند تا با شناسایی چالش ‌ها و فرصت ‌های آن، به گام برداشتن در جهت توسعه این صنعت کمک کند.